EEN GROTE EN EEN KLEINE AARDE

TREE TIME CHI KUNG #4

Hieronder een volledige herziene versie van een post van 10 april 2024.

Dit is een vervolg op:

EEN ONBEKENDE WERELD

… Ik keer nog vaak terug naar China, maar als reiziger blijf ik nog meer als voorheen een buitenstaander. Op een voorlopig laatste reis onderbreek ik de verplichtingen en besteed een paar dagen in de Taoïstische Bai Yun Guan, de Tempel van de Witte Wolk, gelegen in een verre buitenwijk van Beijing. In een stille tuin achterin het complex staat een stele, een staande steen, met een ingegraveerde tekening en tekst. Het is de Nei Jing Tu, de ‘Afbeelding van het Innerlijk Landschap’. Ik had al vaak reproducties van de afdruk van de stele gezien, maar nu, in de stille enclave van de kloostertuin, zie ik in de wonderlijke afbeelding de essentie van een hele cultuur. Eenvoudig in presentatie, lichtvoetig en humorvol, diep en fundamenteel in betekenis. Het verbeeldt de wederzijdse spiegeling van buiten- en binnenwereld…
Een Innerlijk Landschap - hoofdstuk 37. Familie #3

Ter kennismaking schudden we elkaar de hand. Hoe lang we elkaar ook vasthouden: jij blijft jij en ik blijf ik. Onze huid is als grens onverbiddelijk. Via de handpalmen en de vingertoppen lijken we niet veel verder te komen dan elkaars oppervlak.

Door de openingen van ogen en oren lijkt de wereld wel ongehinderd binnen te kunnen komen. Dat is schijn. Het geluid dat iets maakt en het licht dat het weerkaatst, zijn slechts boodschappers, niet het ding zelf. En zodra die het trommelvlies en netvlies beroeren, volgt een omzetting naar een abstracte neurologische taal, die weinig meer met de waargenomen werkelijkheid te maken lijkt te hebben.